GDI მიიჩნევს, რომ 2021 წლის 31 ოქტომბერს, ქვეყანაში კრიტიკულად დაძაბული პოლიტიკური ვითარებისა და ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩვნების მეორე ტურის ჩატარების შემდგომ დღეს, საქართველოს მოსამართლეთა XXX კონფერენციის გამართვა, და იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს ორი ახალი მოსამართლე წევრის არჩევა საჭიროების არსებობის გარეშე, წარმოდგენს სასამართლოში არსებული კლანის წარმატებულ მცდელობას, სხვა საკითხებზე მიმართული საზოგადოებრივი ინეტრესის ფონზე დააკომპლექტოს იუსტიციის უმაღლესი საბჭო მისთვის სანდო და ლოიალური მოსამართლეებით, და მომდევნო წლების განმავლობაში განარტირებულად შეინარჩუნოს გავლენა იუსტიციის უმაღლეს საბჭოზე.
იმისათვის, რომ კონფერენციას საბჭოს ახალი წევრები აერჩია, უფლებამოსილება ვადამდე შეიწყვიტა საბჭოს ორმა მოქმედმა წევრმა, თამარ ონიანმა, რომელსაც უფლებამოსილება 2022 წლის 24 მარტს ეწურებოდა და თეა ლეონიძემ, რომელიც იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს წევრად ზუსტად ერთი წლის წინ იქნა არჩეული. აღნიშნული ინფორმაციის ცნობილი გახდა უშუალოდ მოსამართლეთა კონფერენციაზე და მიუხედავად არაერთი მცდელობისა მოსამართლეთა კონფერენციის ადმინისტრაციული კომიტეტი გაურკვეველი მიზნით არ ასაჯაროვებდა ინფორმაციას იმის შესახებ, თუ ვინ ტოვებდა თანამდებობას იუსტიციის საბჭოში და ვის ნაცვლად უნდა აერჩიათ მოსამართლეებს საბჭოს ახალი წევრები. ამასთან, კონფერენციაზე არცერთ მათგანს არ განუმარტავს მიზეზი, თუ რატომ მიმართეს მათ იუსტიციის საბჭოს უფლებამოსილების ვადაზე ადრე შეწყვეტის შესახებ განცხადებით.
არსებული ორ ვაკანტური თანამდებობაზე დასახელდა ზუსტად ორი კანდიდატი, პაატა სილაგაძე და გიორგი გოგინაშვილი, რომლებმაც ყოველგვარი მიმართვის, პრეზენტაციისა და განცხადების გარეშე მოიპოვეს დამსწრე მოსამართლეთა აბსოლუტური უმრავლესობის მხარდაჭერა და მიიღეს დამსწრე 266 მოსამართლის 257 და 253 ხმა.
განსაკუთრებით საგანგაშოა ბოლო წლების განმავლობაში სასამართო სისტემაში დამკვიდრებული კონკურენციისა და განსხვავებული აზრის არ არსებობის პრაქტიკა, რომელიც ინდივიდუალური მოსამართლის დამოუკიდებლობის კრიტიკულად დაბალი ხარისხზე მეტყველებს. აღნიშნული ცვლილებების შედეგად მნიშვნელოვნად დაზიანდა როგორც თავად იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს, ისე მთლიანად სასამართლო სისტემის რეპუტაცია, ავტორიტეტი და საზოგადოებრივი ნდობა. არსებული ვითარება კიდევ ერთხელ ნათლად მიუთითებს სასამართლო სისტემის ძირეული და არსებითი რეფორმის საჭიროებაზე.
